Ekkert framtal - engin sök????
Undirritaður fann á vefnum, nánar til tekið á www.mbl.is eftirfarandi frétt í gær.
Undanfarin 40 ár hef ég staðið í þeirri trú að skattayfirvöld væru í fullum rétti til að áætla skatta, skili framteljendur ekki inn fullnægjandi skattframtali með viðhlítandi fylgigögnum. Standi áætlunin sem fullgild krafa á skattaðila þangað til inn hafa verið send gögn sem standast reglur og skoðun skattstjóra.
Í fljótu bragði sýnist mér Héraðsdómur Suðurlands snúa þessu við og samkvæmt honum virðist mér að Ríkisskattstjóri þurfi nú sjálfur að leggja fram sannanir gegn framteljendum, vilji hann ekki eiga á hættu að áætlanir hans verði felldar úr gildi.
Eða hvað sýnist lesendum?
Er það nú orðið svo að skattþegnar geti látið undir höfuð leggjast að skila skattframtölum án þess að skattayfirvöld fái rönd við reist?
En .... ekki er allt sem sýnist.
Lögfræðingur hefur bent mér á að málið snúist ekki um skyldu til greiðslu skatta, heldur um það hvort framin hafi verið refsiverð háttsemi. Spurninguna um það hvort sekta skuli viðkomandi sérstaklega eða dæma hann í fangelsi. Það þýðir að sönnunarbyrðin fellur jafnt á ákæruvaldið og ákærða.
Sigurjón Bjarnason
Fréttin hljóðar svo:
Héraðsdómur Suðurlands hefur sýknað mann og tvö fyrirtæki hans af meiri háttar brotum gegn skattalögum. Sýknudómurinn grundvallast af skorti á gögnum. Í honum kemur meðal annars fram að héraðssaksóknari gekk ekki á eftir því að maðurinn sem var ákærður myndi mæta við aðalmeðferð til að gefa skýrslu. Engin vitni hafi verið kölluð til og því skorti gögn.
Maðurinn hafði tilkynnt að hann myndi ekki mæta við aðalmeðferð, til að gefa skýrslu, þrátt fyrir að hafa ekki lögmæt forföll. „Hefði slík skýrslugjöf verið eðlilegur þáttur í sönnunarfærslu sækjanda fyrir dómi en […] getur ákærandi lagt fyrir lögreglu að sækja ákærða eða færa hann síðar fyrir dóm með valdi ef þörf krefur.“
Um var að ræða ákæru vegna vangreiðslu á samtals 19 milljónum króna, ýmist á virðisaukaskatti eða staðgreiðslu launa.
Tekið er fram í dómnum að hvorki verjandi né sækjandi hafi óskað eftir því að vitni yrðu leidd fyrir dóminn við aðalmeðferð „en skýrslugjöf vitna er eðlilegur þáttur í sönnunarfærslu sakamáls fyrir dómi“. Fram kemur í dómnum að einungis liggi fyrir gögn sem aflað var af hálfu skattrannsóknarstjóra og héraðssaksóknara, þar á meðal skýrslur sem ákærði gaf.
Í dómnum segir að í þeim skýrslum hafi maðurinn tiltekið að aðrir nafngreindir menn hefðu annast bókhald félaganna. Gagnrýnt er að hjá héraðssaksóknara hafi sá ákærði ekkert verið spurður um aðkomu þessara manna „þó að tilefni hafi verið til“. „Við meðferð málsins fyrir dóminum hefur hvorki komið fram neitt um að þessir menn, sem ákærði nafngreindi við skýrslugjöf sína hjá skattrannsóknarstjóra, hafi séð um fjármál og skattskil félaganna, né að þeir hafi ekki gert það, en um þetta ber ákæruvald sönnunarbyrði eins og annað sem er ákærða í óhag,“ segir í dómnum.
Dómurinn komst að þeirri niðurstöðu að gegn neitun mannsins hafi ekki verið færð fram sönnun um sekt sem ekki verði véfengd með skynsamlegum rökum. Því verði hann sýknaður.